هپاتیت

هپاتیت به یک وضعیت التهابی کبد اشاره دارد که معمولاً نتیجه یک عفونت ویروسی است، اما علل احتمالی دیگری برای هپاتیت وجود دارد.

این علل شامل هپاتیت خودایمنی و هپاتیت است که در نتیجه ثانویه داروها، درمان‌ها، سموم و الکل ایجاد می‌شود. هپاتیت خود ایمنی ( autoimmune hepatitis) زمانی رخ می‌دهد که بدن شما آنتی بادی‌هایی را علیه بافت کبد شما تولید کند.

پنج طبقه بندی ویروسی اصلی هپاتیت عبارتند از هپاتیت A، B، C، D و E. یک ویروس متفاوت مسئول هر نوع هپاتیت ویروسی است.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) تخمین می‌زند که در حال حاضر ۳۵۴ میلیون نفر از مردم جهان با هپاتیت B و C مزمن زندگی می‌کنند (۱).

هپاتیت A

هپاتیت A نتیجه عفونت با ویروس هپاتیت ای (HAV) است. این نوع هپاتیت یک بیماری حاد و کوتاه مدت است.

هپاتیت B

ویروس هپاتیت بی (HBV) باعث هپاتیت B می‌شود که اغلب یک بیماری مزمن و مداوم است. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) تخمین می‌زند که حدود ۸۲۶۰۰۰ نفر فقط در ایالات متحده و حدود ۲۵۷ میلیون نفر در سراسر جهان با هپاتیت B مزمن زندگی می‌کنند (۲).

هپاتیت C
هپاتیت C از ویروس هپاتیت C (HCV) ناشی می شود. HCV یکی از شایع ترین عفونت های ویروسی منتقله از طریق خون در ایالات متحده است و معمولاً به عنوان یک بیماری طولانی مدت ظاهر می شود.

طبق گزارش CDC، تقریباً ۲.۴ میلیون آمریکایی منبع معتبر در حال حاضر با یک نوع مزمن این عفونت زندگی می کنند.

هپاتیت D

این یک شکل نادر از هپاتیت است که فقط همراه با عفونت هپاتیت B رخ می‌دهد. ویروس هپاتیت دی (HDV) مانند سایر سویه‌ها باعث التهاب کبد می‌شود، اما فرد نمی‌تواند بدون عفونت هپاتیت B موجود، به HDV مبتلا شود.

در سطح جهانی، HDV تقریباً ۵ درصد از افراد مبتلا به هپاتیت B مزمن را تحت تأثیر قرار می‌دهد (۳).

هپاتیت E

هپاتیت E یک بیماری از طریق آب است که در اثر قرار گرفتن در معرض ویروس هپاتیت E (HEV) ایجاد می‌شود. هپاتیت E عمدتاً در مناطقی با بهداشت ضعیف دیده می‌شود و معمولاً از خوردن آب را آلوده با مواد مدفوع، ایجاد می‌شود.

طبق CDC، این بیماری در ایالات متحده غیرمعمول است. هپاتیت E معمولا حاد است اما می‌تواند به ویژه در زنان باردار خطرناک باشد (۴).

دلایل ایجاد هپاتیت

علل هپاتیت غیر‌عفونی

اگرچه هپاتیت معمولاً نتیجه یک عفونت است، عوامل دیگری نیز می‌توانند باعث این بیماری شوند.

الکل و سایر سموم

مصرف بیش از حد الکل می‌تواند باعث آسیب کبد و التهاب شود که ممکن است به عنوان هپاتیت الکلی نیز شناخته شود (۵).

الکل به طور مستقیم به سلول‌های کبد شما آسیب می‌رساند. با گذشت زمان، می‌تواند باعث آسیب دائمی شود و منجر به ضخیم شدن یا زخم شدن بافت کبد (سیروز) و نارسایی کبد شود.

سایر علل سمی هپاتیت عبارتند از استفاده نادرست از داروها و قرار گرفتن در معرض سموم.

پاسخ سیستم خود ایمنی

در برخی موارد، سیستم ایمنی به اشتباه کبد را مضر می‌داند و به آن حمله می‌کند. این باعث التهاب مداوم می‌شود که می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد که اغلب عملکرد کبد را مختل می‌کند و در زنان سه برابر بیشتر از مردان است (۶).

علائم شایع هپاتیت

اگر با یک نوع مزمن هپاتیت، مانند هپاتیت B و C زندگی می‌کنید، ممکن است تا زمانی که آسیب بر عملکرد کبد تأثیر نگذارد، علائمی از خود نشان ندهید. در مقابل، افراد مبتلا به هپاتیت حاد ممکن است مدت کوتاهی پس از ابتلا به ویروس هپاتیت با علائم ظاهر شوند.

علائم شایع هپاتیت عفونی عبارتند از (۷):

• خستگی
• علائم شبیه آنفولانزا
• ادرار تیره
• مدفوع رنگ پریده
• درد شکم
• از دست دادن اشتها
• کاهش وزن غیر قابل توضیح
• زردی پوست و چشم‌ها که ممکن است نشانه زردی باشد

نحوه تشخیص هپاتیت

درک اینکه چه چیزی باعث هپاتیت می‌شود برای درمان صحیح آن بسیار مهم است. پزشکان از طریق یک سری آزمایشات برای تشخیص دقیق، متوجه وضعیت شما خواهند شد.

تاریخچه و معاینه فیزیکی

برای تشخیص همه اشکال هپاتیت، پزشک ابتدا شرح حال شما را می‌گیرد تا عوامل خطری که ممکن است داشته باشید را مشخص کند.

در طول معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است به آرامی شکم شما را فشار دهد تا ببیند آیا درد یا حساسیت وجود دارد یا خیر. پزشک شما همچنین ممکن است تورم کبد و هرگونه تغییر رنگ زرد در چشم یا پوست شما را بررسی کند.

تست‌های عملکرد کبد

آزمایش‌های عملکرد کبد از نمونه‌های خون برای تعیین میزان کارآمدی کبد شما استفاده می‌کنند (۸). نتایج غیرعادی این آزمایش‌ها ممکن است اولین نشانه‌ای از وجود مشکل باشد، به‌ویژه اگر در معاینه فیزیکی بیماری کبدی هیچ نشانه‌ای از خود نشان نداده باشید. سطوح بالای آنزیم کبدی ممکن است نشان دهنده استرس، آسیب دیدن یا عدم عملکرد صحیح کبد باشد.

سایر آزمایشات خون

اگر آزمایش‌های عملکرد کبد شما غیرطبیعی باشد، احتمالاً پزشک آزمایش‌های خون دیگری را برای تشخیص منبع مشکل تجویز می‌کند.
این آزمایش‌ها می‌توانند با بررسی وجود ویروس‌های هپاتیت یا آنتی‌بادی‌هایی که بدنتان برای مبارزه با آن‌ها تولید می‌کند، تعیین کنند که آیا هپاتیت عفونی دارید یا خیر (۹).

پزشکان همچنین ممکن است از آزمایش خون برای بررسی علائم هپاتیت خودایمنی استفاده کنند.

بیوپسی کبد

هنگام تشخیص هپاتیت، پزشکان همچنین کبد شما را از نظر آسیب احتمالی ارزیابی می‌کنند (۱۰). بیوپسی کبد (liver biopsy) روشی است که شامل نمونه‌برداری از بافت کبد شما می‌شود.

یک متخصص پزشکی ممکن است این نمونه را با سوزن از پوست شما ببرد، به این معنی که نیازی به جراحی نیست. آنها معمولاً از اسکن اولتراسوند برای راهنمایی در طول این روش استفاده می‌کنند.
این آزمایش به پزشک اجازه می‌دهد تا تعیین کند که عفونت یا التهاب چگونه بر کبد شما تأثیر گذاشته است.

سونوگرافی

سونوگرافی شکم از امواج اولتراسوند برای ایجاد تصویری از اندام‌های داخل شکم استفاده می‌کند. این آزمایش به پزشک اجازه می‌دهد تا کبد و اندام‌های مجاور شما را از نزدیک بررسی کند که می‌تواند موارد زیر را آشکار کند:

• مایع در شکم شما
• آسیب یا بزرگ شدن کبد
• تومورهای کبدی
• ناهنجاری‌های کیسه صفرا

گاهی اوقات لوزالمعده در تصاویر اولتراسوند نیز ظاهر می‌شود. این می‌تواند یک آزمایش مفید برای تعیین علت عملکرد غیر طبیعی کبد شما باشد.

نحوه درمان هپاتیت

گزینه‌های درمانی بسته به نوع هپاتیت شما و حاد یا مزمن بودن عفونت متفاوت است.

هپاتیت A

هپاتیت A یک بیماری کوتاه مدت است و ممکن است نیازی به درمان نداشته باشد. با این حال، اگر علائم باعث ناراحتی زیادی شود، ممکن است استراحت در بستر لازم باشد. علاوه بر این، اگر استفراغ یا اسهال را تجربه کنید، پزشک ممکن است یک برنامه غذایی برای حفظ هیدراتاسیون و تغذیه شما توصیه کند.

هپاتیت B

هیچ برنامه درمانی خاصی برای هپاتیت B حاد وجود ندارد.

با این حال، اگر به هپاتیت B مزمن مبتلا هستید، به داروهای ضد ویروسی نیاز دارید (۱۱). این شکل از درمان می‌تواند پرهزینه باشد، زیرا ممکن است مجبور شوید آن را برای چندین ماه یا سال ادامه دهید.

درمان هپاتیت B مزمن همچنین نیاز به ارزیابی‌های پزشکی و نظارت منظم دارد تا مشخص شود آیا ویروس به درمان پاسخ می‌دهد یا خیر.

هپاتیت C

داروهای ضد ویروسی می‌توانند هر دو نوع حاد و مزمن هپاتیت C را درمان کنند. به طور معمول، افرادی که به هپاتیت C مزمن مبتلا می‌شوند از ترکیبی از درمان‌های دارویی ضد ویروسی استفاده می‌کنند (۱۲). همچنین ممکن است برای تعیین بهترین شکل درمان به آزمایشات بیشتری نیاز داشته باشند.

افرادی که به دلیل هپاتیت C مزمن دچار سیروز یا بیماری کبدی می‌شوند، ممکن است کاندیدای پیوند کبد باشند.

هپاتیت D

سازمان جهانی بهداشت، اینترفرون آلفا پگیله شده (pegylated interferon alpha) را به عنوان درمانی برای هپاتیت D فهرست می‌کند (۱۳). با این حال، این دارو می‌تواند عوارض جانبی شدیدی داشته باشد. در نتیجه، برای افراد مبتلا به سیروز آسیب کبدی، افراد مبتلا به بیماری‌های روانپزشکی و افراد مبتلا به بیماری‌های خودایمنی توصیه نمی‌شود.

هپاتیت E

در حال حاضر، هیچ روش درمانی پزشکی خاصی برای درمان هپاتیت E در دسترس نیست (۱۴). از آنجایی که عفونت اغلب حاد است، معمولاً خود به خود برطرف می‌شود.
پزشکان معمولاً به افراد مبتلا به این عفونت توصیه می‌کنند استراحت کافی داشته باشند، مایعات فراوان بنوشند، مواد مغذی کافی دریافت کنند و از الکل اجتناب کنند. با این حال، زنان باردار مبتلا به این عفونت نیاز به نظارت و مراقبت دقیق دارند.

هپاتیت خود ایمنی

کورتیکواستروئیدها مانند پردنیزون یا بودزونید در درمان اولیه هپاتیت خود ایمنی بسیار مهم هستند. آنها در حدود ۸۰ درصد از افراد مبتلا به این بیماری موثر هستند.

آزاتیوپرین (Imuran)، دارویی که سیستم ایمنی را سرکوب می‌کند، ممکن است بخشی از برنامه‌های درمانی باشد. افراد ممکن است این دارو را با یا بدون استروئید استفاده کنند.
سایر داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مانند مایکوفنولات (CellCept)، تاکرولیموس (Prograf) و سیکلوسپورین (Neoral) نیز می‌توانند جایگزین آزاتیوپرین در درمان شوند.

نکاتی برای پیشگیری از هپاتیت

واکسن‌هایی وجود دارند که می‌توانند به محافظت در برابر بسیاری از ویروس‌های هپاتیت کمک کنند. به حداقل رساندن خطر قرار گرفتن در معرض مواد حاوی این ویروس‌ها نیز می‌تواند یک اقدام پیشگیرانه مهم باشد.

واکسن‌ها

واکسنی برای هپاتیت A موجود است و می‌تواند به جلوگیری از انقباض HAV کمک کند. واکسن هپاتیت A مجموعه‌ای از دو دوز است و اکثر کودکان واکسیناسیون را از سن ۱۲ تا ۲۳ ماهگی آغاز می‌کنند (۱۵). این واکسن برای بزرگسالان نیز موجود است و می‌تواند شامل واکسن هپاتیت B نیز باشد.

CDC واکسیناسیون هپاتیت B را برای همه نوزادان توصیه می‌کند (۱۶). پزشکان معمولاً یک سری از سه واکسن را در ۶ ماه اول کودکی تجویز می‌کنند.

CDC همچنین این واکسن را برای همه پرسنل مراقبت‌های بهداشتی و پزشکی توصیه می‌کند. واکسیناسیون علیه هپاتیت B همچنین می‌تواند از هپاتیت D جلوگیری کند.

در حال حاضر هیچ واکسنی برای هپاتیت C یا E وجود ندارد.

کاهش قرار گرفتن در معرض ویروس

ویروس‌های هپاتیت می‌توانند از طریق تماس با مایعات بدن، آب و غذاهای حاوی عوامل عفونی از فردی به فرد دیگر منتقل شوند. به حداقل رساندن خطر تماس با این مواد می‌تواند به جلوگیری از ابتلا به ویروس‌های هپاتیت کمک کند.

رعایت بهداشت موثر یکی از راه‌های جلوگیری از ابتلا به هپاتیت A و E است. ویروس‌هایی که این شرایط را ایجاد می‌کنند می‌توانند در آب باشند (۱۷). اگر به کشوری سفر می‌کنید که در آن شیوع هپاتیت زیاد است، باید از موارد زیر اجتناب کنید:

• آب محلی
• یخ
• صدف و صدف خام یا نیم پز
• میوه و سبزیجات خام

ویروس‌های هپاتیت B ،C و D می‌توانند از طریق تماس با مایعات بدن حاوی این عوامل عفونی منتقل شوند.

شما می‌توانید خطر تماس خود با مایعات حاوی این ویروس‌ها را با موارد زیر کاهش دهید (۱۸):

• عدم استفاده از سوزن مشترک
• استفاده نکردن از تیغ
• عدم استفاده از مسواک دیگران
• دست زدن به خون ریخته شده

هپاتیت B و C می‌تواند از طریق رابطه جنسی و تماس جنسی منتقل شود. استفاده از روش‌های بازدارنده مانند کاندوم و بند دندان در طول فعالیت جنسی می‌تواند به کاهش خطر عفونت کمک کند.

عوارض هپاتیت

هپاتیت مزمن B یا C می‌تواند منجر به مشکلات سلامتی شدیدتر شود. از آنجایی که ویروس کبد را تحت تاثیر قرار می‌دهد، افراد مبتلا به هپاتیت مزمن B یا C در معرض خطر زیر قرار دارند:

• بیماری مزمن کبدی
• سیروز
• سرطان کبد

هنگامی که کبد شما عملکرد طبیعی خود را متوقف کند، نارسایی کبد ممکن است رخ دهد. عوارض نارسایی کبد عبارتند از:

• اختلالات خونریزی
• تجمع مایع در شکم شما که به عنوان آسیت شناخته می‌شود
• افزایش فشار خون در وریدهای پورتال که به کبد شما وارد می‌شود و به عنوان فشار خون پورتال شناخته می‌شود
• نارسایی کلیه
• آنسفالوپاتی کبدی که می ‌تواند شامل خستگی، از دست دادن حافظه و کاهش توانایی‌های ذهنی باشد.
• کارسینوم هپاتوسلولار که نوعی سرطان کبد است
• مرگ

افراد مبتلا به هپاتیت مزمن B و C باید از مصرف الکل اجتناب کنند زیرا می‌تواند بیماری و نارسایی کبد را تسریع کند. برخی مکمل‌ها و داروها نیز می‌توانند بر عملکرد کبد تأثیر بگذارند. اگر هپاتیت مزمن B یا C دارید، قبل از مصرف هر گونه داروی جدید با پزشک خود مشورت کنید