داروهای ضد درد و ضد التهاب موثر بر اسپرین مچ پا

یکی از مشکلات اساسی در افراد با آسیب اسپرین مچ پا، درد است.
این افراد جهت رفع این مشکل می‌توانند از داروهای ضد درد و ضد التهاب استفاده کنند. این داروها علاوه بر کاهش درد در این افراد می‌تواند عاملی موثر در تعدیل فرایند درمان نیز باشد.

فیتیتو در این مقاله به ارائه توضیحاتی در رابطه با برخی از داروها پرداخته است.

داروهای ضد‌ التهابی غیراستروئیدی

داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی خوراکی و موضعی (NSAIDs) معمولاً برای کاهش درد و التهاب در فاز حاد پیچ‌خوردگی مچ پا تجویز می‌شوند (۱).

مطالعات کنونی نشان می‌دهد که مصرف NSAID‌های موضعی یا خوراکی در ورزشکاران جوان و سالم باعث بهبود کوتاه‌مدت درد و تورم (کمتر از ۲ هفته) بدون افزایش قابل‌توجه خطر رویدادهای نامطلوب در مقایسه با دارونما می‌شود (۲،۳،۴،۵).
اگرچه NSAID ها به طور کلی بی‌خطر در نظر گرفته می‌شوند، اما به دلیل عوارض جانبی احتمالی گوارشی، کلیوی و قلبی عروقی آنها باید با احتیاط تجویز شوند (۶،۳). در غیر این صورت، آنها ممکن است روند بهبود طبیعی ناشی از مهار پاسخ التهابی طبیعی را به تاخیر بیاندازند (۷،۳).

قبل از تجویز، تأثیر آنها در هر مورد جداگانه باید سنجیده شود. با توجه به NSAIDهای منتخب برای پیچ خوردگی مچ پا، چند مطالعه نتایج بهتری را برای دیکلوفناک در روزهای اول و دوم در مقایسه با پیروکسیکام و ایبوپروفن برای کاهش درد در پیچ خوردگی‌های حاد خفیف تا شدید و عوارض جانبی برابر نشان داده‌اند (۵).

داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی می‌توانند در کاهش درد افراد با اسپرین مچ پا مفید باشند.

استامینوفن

به نظر می‌رسد استامینوفن در دو هفته اول پس از اسپرین حاد (سطح ۱) به اندازه NSAID‌ها برای درد، تورم و دامنه حرکتی مفاصل، موثر باشد (۶،۷،۸،۹).

مسکن‌های اپیوئیدی

در مقایسه با NSAID‌ها، مسکن‌های اپیوئیدی (Opioid) به طور مشابه برای کنترل درد موثر هستند، البته با عوارض جانبی بیشتر (سطح ۲) (۶،۱۰).

سایر عوامل دارویی

علاوه بر مسکن‌هایی که به طور معمول مورد استفاده قرار می‌گیرند، سایر عوامل دارویی در مدیریت پیچ‌خوردگی حاد مچ پا، مانند تزریق اسید هیالورونیک یا پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) و ترومیل موضعی مورد بررسی قرار گرفتند.

مطالعات نشان داده‌اند که تزریق اسید هیالورونیک اطراف مفصلی در مقایسه با دارونما باعث کاهش درد می‌شود، اما منجر به بازگشت سریعتر به ورزش یا کاهش عود (سطح ۲) نمی‌شود (۶،۱۱،۱۲).

داروهای ارتوبیولوژیکی مانند تزریق PRP برای درد و نتایج عملکردی بهتر از تزریق دارونما نبودند (سطح ۳) (۶،۱۳). همچنین، ترومیل موضعی نسبت به ژل موضعی دیکلوفناک برای تورم، درد و عملکرد مچ پا مؤثرتر نبود (سطح ۲) (۶،۱۴).

به صورت کلی برخی از داورها ممکن است در کاهش درد موثر باشند اما اثر بر زمان بازگشت به ورزش نداشته باشند.